Γι' ακόμη μια φορά,
μονάχη του ασύλου μου σιωπή
με συντροφεύει.
Πίσω απο την κλειστή θύρα
έμειναν οι καταιγίδες και
οι αστραπές μου.
Τίποτα δεν απέμεινε πια΄
μονάχ' ένα μικρό ρυάκι
μιας καστανόχρωμης πηγής
και το αντίο.
Αντίο στο παρελθόν
που με πόνο αντίκριζα.
Αντίο στο παρόν
που γυρισμό δεν έχει.
Αντίο στο μέλλον
που δε θα βιώσω.
Και μετά κραυγές
θολές οι σκέψεις του μυαλού,
σκοτεινές,τρομακτικές.
Αυτές κάνουν τ' αυτιά να βουίζουν
και την ανάσα να σπαρταράει.
Και μετά, το ψυχρό φτερούγισμα
μιας ουράς χελιδονιού,
γυαλιστερής, άπονης.
Αρνούμενη να παλέψω,
ηττήθηκα μόνη
απ' τα χαστούκια της ζωής.
Ή τώρα ή ποτέ.
Ξάφνου, λευκές λουρίδες γης
σκίστηκαν
κι εκεί που δεν υπήρχαν
ποτάμια σχηματίστηκαν΄
και φούσκωνε ολοένα το υγρό,
θάλασσες, πελάγη γινόταν.
Να σαι καλά, χελιδονιού ουρίτσα
η ψύχρα σου τον πόνο απάλυνε;
Κι η ανάσα σκούραινε,
η γη έτρεμε,ο κόσμος μαύριζε
και τελευταία η κάρα μου
υποταγής υπόκλιση πληρώνει
για όλα όσ' αγόρασε διπλά...
Ναι, θα μπορούσε να ταν κι έτσι.
Γι' άλλη μια φορά λοιπόν,
το άσυλό μου σώπαζε,
οι καταιγίδες μούγκριζαν απ' έξω,
το "χελιδονάκι" φτεροκοπούσε.
Όλα ξεχωριστά κι όλα μαζί
ξανάρχιζαν το βήχα τους,
μα εγώ στην αρρώστια τους
δεν υπεκύψα.
Αντίς γι' αυτό,
το βλέμμα μου ίσιαξα,
το κορμί σ' Ανατολή κατεύθυνα,
το αίμα μου ξύπνησα
μ' ανάσες βροντερές.
Σώπασε τώρα, χελιδονάκι,
βγαίνω ν'αντιμετωπίσω
τις καταιγίδες και τις αστραπές μου,
όπως μόνο εγώ μπορώ,
όπως μόνο εγώ ξέρω να μάχομαι.
Ή τώρα ή ποτέ.
"Ο,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό"
