Γράψε, καρδιά μου, γράψε

Εκεί που η αδικία
το δρόμο σου φράζει,
το σώμα σου απο πόνο
ασώματο σπαράζει,
πληγή αθεράπευτη
απ' το σύντροφό σου,
χέρι ανθρώπινο παίρνει
ό,τι νόμισες δικό σου,
όταν βαριά σα μόλυβδος
είν' τ' ανομήματά σου
κι ευτυχία δε χωράει πια
στη φτωχική καρδιά σου,
μια σταχτόχρωμη εικόνα
είναι πλέον η ζωή σου
και σάπια πια αισθάνεσαι
τη ζοφερή ψυχή σου....

Γράψε, καρδιά μου, γράψε
για το φτωχό, το δυστυχή,
τον πλούσιο, τον εύμορφο
και γιατί όχι τον ποιητή.
Γράψε για τους γέρους σου,
για τα μικρ' ανθρωπάκια,
τους νέους ερωτιάριδες,
τα στρουμπουλά παιδάκια.
Γράψε για τα ζώα, μάνα μου,
και τη μητέρα Φύση
και για όλα όσα ο άνθρωπος
έχει ως τώρα χτίσει.
Γράψε για τα πάθη σου,
όσα σ' έχουν πληγώσει,
τον πόνο σου, τα κρίματα,
τη δυστυχία που χεις βιώσει.

Ντύσε το φτωχούλι σου
και δωσ' λίγο φαγάκι,
λόγον καλόν του δυστυχή
να σκάσει ένα γελάκι.
Ο πλουσιάνθρωπος δουλειά θε
να μάθει τη ζωούλα,
ο όμορφος την αρχοντιά,
ο ποιητής ψυχούλα.
Τα γερόντια σέβας θέλουνε
οι μεγάλοι την ευχή σου,
κι οι ονειροπαρμένοι σαν και σε
διπλή τη συμβουλή σου.
Αλλά τα κουτσούβελα που λες
σέβας, ευχή και συμβουλή σου,
όλα τους πρέπουν , διότι αυτοί
θα 'ναι κάποτε οι αυριανοί σου.
Ζωγράφησε πόλεις και χωριά,
βουνά και πεδιάδες,
απο ποτάμια και ζωντανά
μέχρι τρελές γελάδες.
Μη διστάζεις να περιγράψεις
όσα κουβαλά' η ψυχή σου,
ευθύς θα ελαφρύνεις, θα το δεις,
θα βγεις απ' τη φυλακή σου.
Αυτά να γράψεις της ζωής
ασχήμιες κι ομορφιές,
όλα είναι της φύσης μας
και λύπες και χαρές.
Γράψε, καρδιά μου, γράψε συ
ποτέ να μη ξεγράψεις
όλ' όσα σου δωκε η ζωή,
τη ζωή σου για να βάψεις.