Ένα νανούρισμα πικρό τ' ονομά σου...

αέρας που επιπλέει
μεσ' τ' αυτιά μου
και διαλύεται
μόνο όταν πλησιάσουν
οι πρώτες νότες
εκείνης της τόσο γλυκιάς μελωδίας....



Μια ζωγραφιά φτηνού μουσαμά η όψη σου...

ογδοντάρικη ροκιά
ουρλιάζει στο full ο υπολογιστής,
ενώ η τηλεόραση μουγκρίζει
μια ταινία ερωτική της χι
με βογγητά και κινήσεις έντονα ρυθμικές

("Μα δεν την έβαλα εγώ σου λέω!")



Μια γκρίζα χιονούλα η ματιά σου...

κανείς ποτέ δε λογάριαζε
τον άλλο στην οδύνη του
κι αντίς να τη γιατρεύει
στην άγρια μεταμόρφωση της συντελεί

("Μαλάκα, σβήσε τη μουσική σου και βγάλε το σκασμό!")



Ένα κομμάτι σάρκας η καρδούλα σου...

λάμπει ο ουρανός
λάμπει το δωμάτιο
λάμπει η παρτιτούρα
και το χέρι μου αργά αγγίζει
τα πλήκτρα του πένθιμου πιάνου μου
για ν' ακούσω ξανά
έστω τις πρώτες νότες
εκείνης της τόσο γλυκιάς μελωδίας...

Η αρρώστια μου

Πόσο θα θελα να μιλήσω

αρρώστια κατάντησε
κατακρεουργημένη ρήμα
που δε μπορείς να διώξεις,
παρα με το χέρι σου τ' αριστερό

Χείλη ξερά
διψούν για συνουσία ψυχών ανέπαφων
μόνο για να ελαφρύνει ο εαυτός,
μόνο για να πάψει να γελάει
ο καλικάντζαρος στον καθρέφτη

Κι όμως, το καναρίνι λένε
δεν έχει τ' αηδονιού το χρώμα,
μ' ακόμα ξεχωρίζει κίτρινο σαν κελαηδεί

Τελείωσε τώρα,
αρρώστια κατάντησε,
λέπρας πληγή στο στόμα μου.

Δε μπορώ να μιλάω, παρά να τραγουδώ

Έλενα

Το κόκκινο στα χείλη σου που μίσησα

πάθος

έρωτα

για επανάσταση μαρτυρά;

Δεν έχω μάτια να δω

φλόγες τα τύφλωσαν

πελάγη τα καταράστηκαν

μισημένο αίμα έτη στάζουν στ' ακρογυάλι σου.

Κι όλο γεμίζει κόκκινο το χρώμα

κόκκινο σε παγιδεύει

κόκκινο αγκαλιάζει το βλέμμα σου

είναι θαρρείς το χρώμα που σε καίει

αυτό που σου δίνει τη ζωηράδα να πράττεις

(για) πράξεις ανεπίτρεπτες για τα δόλια σου κλειδιά

πράξεις αφελείς μπρος τις νεανικές σου νότες.

Μα σςςς....

Μη μιλάς. Δε θέλω εξηγήσεις.

Άλλωστε δε μπορείς να μ' ωφελήσεις σε τίποτα πια.

Μα, μη βγάζει ο νους σου τούτο:

Κι η πιο άσπειλη Ελένη στο κόκκινο βουλιάζει

σαν αιτία ξένου πόνου γίνει.