Λαβωμένος μαχητής γένους θηλυκού

Κάπως έτσι σε περιμένω.
Γεμάτο πατρική στοργή κι αγάπη,
τιμιότητα, αγνή ψυχή, καλοσύνη'
λίγη απο την ανιδιοτέλεια του Θεού
για να μπορέσεις
να με δεχτείς στην αγκαλιά σου.
Ξέρεις, όλη μου τη ζωή
σε αντικαθιστούσα.
Για ν' αντέξω την απουσία σου.
Με έμψυχα και άψυχα όντα.
Άλλοτε με φανταστικούς ήρωες
που έπλαθα με το μυαλό μου,
άλλοτε με υπαρκτά είδωλα
με τη μορφή.... δε θα σου πω!
κι άλλοτε με ξύλινους,
χριστουγεννιάτικους καρυοθραύστες'
θα λεγες οτι είναι αρκετά θαρραλέοι
για ν' αντέξει το σπαθί τους
όλα μου τα ελαττώματα.

Φτωχέ,
-αφού κι εγώ φτωχή είμαι
χωρίς προικιά να γεμίζουν την καρδιά σου,
όπως γεμίζεις εσύ τη δική μου-

σε παρακαλώ
να ανεχτείς για λίγο αυτή την αδικία
μέχρι να σου γίνω ανυπόφορη
και να φύγεις.
Σε περίμενα τόσο πολύ.
Τόσο καιρό.
Με τόση λαχτάρα.
Δεν ξέρω γιατί η ευτυχία μου
εξαρτήθηκε τόσο πολύ από την ύπαρξή σου.
Μα σε περίμενα
και συνεχίζω να σε περιμένω
πριν κλείσω τα μάτια μου για πάντα.

Μην αργείς....ψυχοραγώ.
Σα λαβωμένος μαχητής
που απλά περιμένει να καταλήξει
από τα τραύματά του.

Περίεργη ιδέα

Περίεργη ιδέα η χθεσινή.
Αλλά ήτανε ωραία.
Μεσ' το μυαλό σαν ταινία μικρού μήκους'
πριν καν βγούμε το πρώτο μας ραντεβού
είχαμε συναντηθεί,
είχαμε βγει κάμποσες φορές ακόμη,
σε είχα ρωτήσει με θράσος
πότε θα ξαπλώσουμε μαζί
κι εσύ με κοίταγες έκπληκτος'
αναρωτιόσουν
πώς μιά τόσο μικρόσωμη νεαρή ύπαρξη
χωράει τέτοια
μα τέτοια λαίμαργη προστυχιά!
Και σιγά μην αρνιόσουν το γεύμα.
Και ήρθες και γδυθήκαμε
και ξαπλώσαμε
κι αγκαλιαστήκαμε'
ξύπνησα το πρωί και σε είδα δίπλα μου
μα χάθηκε όλο!
Ξύπνησα και σε τρόμαξα,
γιατί έκλαιγα από τους εφιάλτες
και χωρίς να σε ξέρω,
έπλασα το σώμα σου
γεμάτο αγάπη και στοργή για μένα.
Το κατάλαβες.
Γι' αυτό μ' αγκάλιασες.

Χωρίς να σε ξέρω, καθαρά για να θρέψω
τα δικά μου αισθήματα, τις δικές μου ανάγκες,
έζησα έναν μικροέρωτα, μια δική μου φαντασίωση.
Και χόρτασα αρκετά,
ώστε να προσπαθώ τώρα να τη διαλύσω
σαν να μην υπήρξε.

Απώλεια

Εάν η αγάπη συμπυκνώνεται, εαν υπάρχει τρόπος να εκφραστεί ο ανθρώπινος πόνος μιάς ταραγμένης ψυχής που τρέμει, νομίζω οτι τον βρήκα. Σκέψου την απώλεια μιας αξίας που καθορίζει και κατευθύνει τη ζωή σου. Μια επιστήμη, μια τέχνη, ένας άνθρωπος, μια εικόνα του εαυτού σου. Προσωπικά τρέμω. Νιώθω την ανάγκη να τρέμω κάθε λίγο και λιγάκι. Να πονώ σαν να χάνω αυτή μου την αξία. Μήπως κι ο τόσος πόνος και τα δάκρυα, γίνουν συνήθεια και μειωθεί με κάποιον τρόπο ο πόνος που θα νιώθω εκείνη την ημέρα που ο εφιάλτης μου πραγματοποιηθεί.

Γυναικεία Υπόθεση 21ου αιώνα

Και τι ήμουν τελικά για σένα
όταν με γνώρισες
κι άνοιξες την πόρτα
της μίας σου πλευράς;
Τώρα; Τι είμαι;
Μια άγνωστη χωρίς μέλλον;
Μια πρόσκαιρη παρέα;
Μια βραχεία μικροπαρέμβαση
στη μονότονη για σένα ζωή σου;
Μήπως μια χαζή
με την οποία προς το παρόν
τραβιέσαι;
Μήπως μια μελλοντική ερωμένη;
Ή η ελεύθερή σού σχέση
με ημερομηνία λήξης
την οποία ακόμη δε γνωρίζω;

Θέλω να ξέρω. Να υπολογίσω.
Πόσο χρόνο θα σου πάρει
να με ξαπλώσεις στο κρεβάτι.

Να χαρώ σαν κοριτσάκι.
Να λαχταρίσω σαν έφηβη.
Ν' αναστανάξω σα γυναίκα.
Να σ' αποχαιρετήσω
σαν κυρία.

Συρία- Κύπρος: μια σκέψη δρόμος

Όπως χαζεύω το τάμπλετ
και μια ενοχή
μου περνάει από το μυαλό
για το σίδερο που καίει ρεύμα
τζάμπα
-τα ρούχα περιμένουν-
περνάνε από τα μάτια μου
ένα κολάζ φωτογραφίες
του facebook

"Η Συρία 2011-2015"

Κι όπως με χρήματα δανεικά
και χρήματα Ευρωπαϊκών
-μα ναι-
προγραμμάτων
εγώ σπουδάζω εκτός Ελλάδος
-παρηγοριά βέβαια
η αδελφοχώματη Κύπρος-
ένα επάγγελμα χωρίς προοπτικές
για βιοποριστικές διεξόδους
μόνο καλλιέργεια νου και ματαιοπονίας
απορώ'
τι αξίζω ν' ακούω
την αγαπημένη μου κλασσική μουσική
σαν αρχόντισα
και να μην πεθαίνω όπως εκείνοι
λυτρωμένη;

Manila

Άνεμος φύσηξε

άνεμος έδιωξε τη ρόκα

μη γνέθεις παραμύθια, μάτια μου,

στον ήλιο χαμογέλα πρώτα

Ταξίδι είναι η στιγμή

όνειρο που γεννάται

στα μάτια μου όταν σε κοιτώ

χτύποι της καρδιάς, βαράτε

κι αν οι πόθοι μου κρυφοί

κι αν λογίζονται μεγάλοι,

είν' ο κόσμος που μικρός

κάνει το βότσαλο ακρογυάλι

και σεις ανθρώπων παντογνώστες

μάθετε και να ρωτάτε

τους πόθους κι όχι το σωστό

μην μ' εμποδίζετε, 

σιωπάτε!

Με πολλή αγάπη
στη φίλη και συνάδελφο,
Manila Dhespollari

Όνειρο ήτανε

Ξύπνησα μ' αναφιλητά
διώχνοντας τα όνειρα
που είχαν τη μορφή σου
και είπα:
Διάλεξε!
Εξαφανίσου προ του τέλους
ή εμφανίσου επιτέλους!
Τσακίσου απο τον ύπνο μου,
χαμογέλα μου στον ξύπνιο μου!

Από δειλία ή από αξιοπρέπεια
δεν επιθυμώ να σε αγγίξω.
Ίσως κι απο φόβο
μήπως περάσεις το άγγιγμά μου
για ταρακούνημα
και χαθείς για πάντα...
Να τολμήσω; Λες;
Δεν μπορώ να στο εκφράσω ευθέως....
Ομορφιά ψυχής και σώματος,
δε μπορώ.
Τι μου φταις
να σου ανακατέψω τους καφέδες σου
αφού κι εγώ ένα είδωλο είδα
μια μορφή έπλασα
από αυτά που διάβαζα
χωρίς να σε δω
ή να σε ακούσω
χωρίς να δω πώς εκφράζεσαι όταν μιλάς
ή όταν συμπεριφέρεσαι.
Φοβάμαι πολύ
πως ότι αγάπησα και πόθησα
περισσότερο απ' όλα
τότε
όπως και τώρα
ήταν μια ασφαλής, γλυκιά,
αγνή φιγούρα,
η μισή ενός τρυφερού πατέρα,
η άλλη μισή ενός φλογερού εραστή
δυό πλευρές
ένα νόμισμα
να χωρά και την κορώνα και τα γράμματα
και την ώριμη πτυχή μου
και την ανώριμη γραμμή
που ακόμη δεν έχω καταφέρει
ν' ανακαλύψω.
Έστω.
Θα διεκδικήσω σιωπηλά
ό,τι πόθησα
 χωρίς να μαγαρίσω τις σκέψεις
ή την ψυχή σου.
Αν τύχει
ή
αν βρω το κουράγιο,
θα το μάθεις πόσο σε αγάπησα
από μακριά.