Δ.Μ. 30/9/2016

Τι;
πες μου τι να έκανα για σένα
για να αποδείξω επιτέλους
πόσο σε αξίζω
πόσο πολύ θέλω επιτέλους
να ζήσω την αγάπη και τον έρωτα
προστατευμένη από πληγές και τραύματα
ευγνώμων για τη δική σου
ειλικρινή αποδοχή κι εκτίμηση;
Θα έβγαζα την πανοπλία μου.
Ακούς;
Αυτό λογίζεται θυσία.
Να νιώθεις γυμνός
τρωτός, ευάλωτος ως το κόκκαλο.
Αυτό θα πει παράδοση,
εμπιστοσύνη στην ηθική του άλλου.
Κι ύστερα,
με γυμνά τα χέρια
με μια άυλη, αόρατη κόλλα
θα ένωνα τα κομμάτια της καρδιάς σου,
όποια μου υποδείκνυες:
τα πιο πονεμένα, τα πιο μοναχικά,
τα πιο απόμερα από σένα,
τα πιο ευάλωτα, παιδικά σου όνειρα
και σαν άλλο παιδί κι εγώ
δίχως σοφία, μα όλο πρόθεση
θα ήθελα
θα προσπαθούσα
θα ικέτευα τα ίδια μου τα γυμνά χέρια
μέχρι να τα καταφέρω.
Κι αν πάλι αυτό δε γινόταν,
αν αποτύχαινα τελικά,
θα σε παρακαλούσα
να μη με περιφρονήσεις
να μη με διώξεις.
Άσε τα χέρια μου να είναι αγκαλιές σου
από τις πιο σφιχτές
από τις πιο θερμές
από τις πιο τρυφερές
μ' εκείνη την αόρατη κόλλα
που τόσο δυνατά
ενώνει τα κομμάτια
τα χιλιοσκορπισμένα των ανθρώπων
ώσπου νιώθεται επιτέλους
η ακεραιότητα του είναι
έστω σε στιγμές.

Δ.Μ. 7/6/2016

https://www.youtube.com/watch?v=WJuWvMmGr_s

Οι άνθρωποι
όπως κατάλαβα
ζηλεύουμε
τα φτερωτά όντα.
Από τις πιο μικρές φτερούγες
μέχρι τις πελώριες πτέρυγες
των αεροπλάνων.
Την παραμικρή στάλα διαφυγής,
το απειροελάχιστο ίχνος ελευθερίας.
Εσύ,
έχεις φτερά.
Μη προτρέχεις,
δεν τα είδα.
Έκλεισα τα μάτια
και τα ένιωσα.
Αισθάνθηκα τη θέρμη τους
κι ήταν πανέμορφα.
Σαν νυχτερίδα εγώ,
τυφλή,
έστειλα υπερηχητικά κύμματα
κι ήρθαν πίσω
και σε εννόησα.

Έχεις πανέμορφα φτερά.
Μην περικαλύπτεσαι.
Τα έχεις για να σε ανυψώνουν,
για να ξεφεύγεις από μας τους ανθρώπους
και τον κόσμο αυτό που σε πονά.
Ή μήπως μεγάλωσες τοσο πολύ πια
που ο κόσμος σου φαίνεται καλός
κι απλά οι άνθρωποι πληγώνουν;

Ό,τι κι αν είναι.
Μη σκεπάζεσαι με τα φτερά σου,
μήπως και σε προστατέψουν.
Μη τα κάνεις τείχος εμπρός σου
μήπως περάσει άνθρωπος πλαστός.
Θα τα 'χεις ακίνητα
κι ο ίδιος στάσιμο νερό,
πάγος θα γίνεις.
Τα νερά βρωμιζουν,
στερεύουν με το καιρό
κι ο πάγος, λύση δεν είναι.

Έχεις πανέμορφα φτερά άλλωστε.

Μην το ξεχνάς.
Μ' αυτά ανυψώνεσαι.
Με τη δύναμή τους φτάνεις τον ουρανό
και χαίρεσαι το φως τον αστεριών.
Μην υποτιμάς το άγγιγμά τους.
Με το φως που γεύτηκες
ξανακατεβαίνεις στη γη
και πορεύεσαι σ' αυτόν τον κόσμο.
Αυτό το ίδιο φως σκορπάς ολόγυρα
και γίνεσαι αστέρι ανάμεσά μας.

Δ.Μ. 5/5/2016

https://www.youtube.com/watch?v=5AGZuqB1rJk

Ως ιντερνετική φίλη
που είμαι
και
όπως είναι απαραίτητες
οι διακοπές σου
να δεις τους δικούς σου,
να ξεκουραστείς,
να ξεχάσεις
όσα σε μαστιγώνουν
όλον αυτόν τον καιρό,

επιτρέπεται
να εκφράσω παράπονο;

Επιτρέπεται
να εκφράσω νοσταλγία
γι' αυτές τις βραδινές μας
συζητήσεις,
διατηρώντας ακόμη
έστω ένα μέρος της αξιοπρέπειάς μου;

Μου λείπεις.
Πώς να σιωπήσω τη λαχτάρα;
Πες μου,
πώς;

Λαβωμένος μαχητής γένους θηλυκού

Κάπως έτσι σε περιμένω.
Γεμάτο πατρική στοργή κι αγάπη,
τιμιότητα, αγνή ψυχή, καλοσύνη'
λίγη απο την ανιδιοτέλεια του Θεού
για να μπορέσεις
να με δεχτείς στην αγκαλιά σου.
Ξέρεις, όλη μου τη ζωή
σε αντικαθιστούσα.
Για ν' αντέξω την απουσία σου.
Με έμψυχα και άψυχα όντα.
Άλλοτε με φανταστικούς ήρωες
που έπλαθα με το μυαλό μου,
άλλοτε με υπαρκτά είδωλα
με τη μορφή.... δε θα σου πω!
κι άλλοτε με ξύλινους,
χριστουγεννιάτικους καρυοθραύστες'
θα λεγες οτι είναι αρκετά θαρραλέοι
για ν' αντέξει το σπαθί τους
όλα μου τα ελαττώματα.

Φτωχέ,
-αφού κι εγώ φτωχή είμαι
χωρίς προικιά να γεμίζουν την καρδιά σου,
όπως γεμίζεις εσύ τη δική μου-

σε παρακαλώ
να ανεχτείς για λίγο αυτή την αδικία
μέχρι να σου γίνω ανυπόφορη
και να φύγεις.
Σε περίμενα τόσο πολύ.
Τόσο καιρό.
Με τόση λαχτάρα.
Δεν ξέρω γιατί η ευτυχία μου
εξαρτήθηκε τόσο πολύ από την ύπαρξή σου.
Μα σε περίμενα
και συνεχίζω να σε περιμένω
πριν κλείσω τα μάτια μου για πάντα.

Μην αργείς....ψυχοραγώ.
Σα λαβωμένος μαχητής
που απλά περιμένει να καταλήξει
από τα τραύματά του.

Περίεργη ιδέα

Περίεργη ιδέα η χθεσινή.
Αλλά ήτανε ωραία.
Μεσ' το μυαλό σαν ταινία μικρού μήκους'
πριν καν βγούμε το πρώτο μας ραντεβού
είχαμε συναντηθεί,
είχαμε βγει κάμποσες φορές ακόμη,
σε είχα ρωτήσει με θράσος
πότε θα ξαπλώσουμε μαζί
κι εσύ με κοίταγες έκπληκτος'
αναρωτιόσουν
πώς μιά τόσο μικρόσωμη νεαρή ύπαρξη
χωράει τέτοια
μα τέτοια λαίμαργη προστυχιά!
Και σιγά μην αρνιόσουν το γεύμα.
Και ήρθες και γδυθήκαμε
και ξαπλώσαμε
κι αγκαλιαστήκαμε'
ξύπνησα το πρωί και σε είδα δίπλα μου
μα χάθηκε όλο!
Ξύπνησα και σε τρόμαξα,
γιατί έκλαιγα από τους εφιάλτες
και χωρίς να σε ξέρω,
έπλασα το σώμα σου
γεμάτο αγάπη και στοργή για μένα.
Το κατάλαβες.
Γι' αυτό μ' αγκάλιασες.

Χωρίς να σε ξέρω, καθαρά για να θρέψω
τα δικά μου αισθήματα, τις δικές μου ανάγκες,
έζησα έναν μικροέρωτα, μια δική μου φαντασίωση.
Και χόρτασα αρκετά,
ώστε να προσπαθώ τώρα να τη διαλύσω
σαν να μην υπήρξε.

Απώλεια

Εάν η αγάπη συμπυκνώνεται, εαν υπάρχει τρόπος να εκφραστεί ο ανθρώπινος πόνος μιάς ταραγμένης ψυχής που τρέμει, νομίζω οτι τον βρήκα. Σκέψου την απώλεια μιας αξίας που καθορίζει και κατευθύνει τη ζωή σου. Μια επιστήμη, μια τέχνη, ένας άνθρωπος, μια εικόνα του εαυτού σου. Προσωπικά τρέμω. Νιώθω την ανάγκη να τρέμω κάθε λίγο και λιγάκι. Να πονώ σαν να χάνω αυτή μου την αξία. Μήπως κι ο τόσος πόνος και τα δάκρυα, γίνουν συνήθεια και μειωθεί με κάποιον τρόπο ο πόνος που θα νιώθω εκείνη την ημέρα που ο εφιάλτης μου πραγματοποιηθεί.

Γυναικεία Υπόθεση 21ου αιώνα

Και τι ήμουν τελικά για σένα
όταν με γνώρισες
κι άνοιξες την πόρτα
της μίας σου πλευράς;
Τώρα; Τι είμαι;
Μια άγνωστη χωρίς μέλλον;
Μια πρόσκαιρη παρέα;
Μια βραχεία μικροπαρέμβαση
στη μονότονη για σένα ζωή σου;
Μήπως μια χαζή
με την οποία προς το παρόν
τραβιέσαι;
Μήπως μια μελλοντική ερωμένη;
Ή η ελεύθερή σού σχέση
με ημερομηνία λήξης
την οποία ακόμη δε γνωρίζω;

Θέλω να ξέρω. Να υπολογίσω.
Πόσο χρόνο θα σου πάρει
να με ξαπλώσεις στο κρεβάτι.

Να χαρώ σαν κοριτσάκι.
Να λαχταρίσω σαν έφηβη.
Ν' αναστανάξω σα γυναίκα.
Να σ' αποχαιρετήσω
σαν κυρία.