Δ.Μ. 30/9/2016

Τι;
πες μου τι να έκανα για σένα
για να αποδείξω επιτέλους
πόσο σε αξίζω
πόσο πολύ θέλω επιτέλους
να ζήσω την αγάπη και τον έρωτα
προστατευμένη από πληγές και τραύματα
ευγνώμων για τη δική σου
ειλικρινή αποδοχή κι εκτίμηση;
Θα έβγαζα την πανοπλία μου.
Ακούς;
Αυτό λογίζεται θυσία.
Να νιώθεις γυμνός
τρωτός, ευάλωτος ως το κόκκαλο.
Αυτό θα πει παράδοση,
εμπιστοσύνη στην ηθική του άλλου.
Κι ύστερα,
με γυμνά τα χέρια
με μια άυλη, αόρατη κόλλα
θα ένωνα τα κομμάτια της καρδιάς σου,
όποια μου υποδείκνυες:
τα πιο πονεμένα, τα πιο μοναχικά,
τα πιο απόμερα από σένα,
τα πιο ευάλωτα, παιδικά σου όνειρα
και σαν άλλο παιδί κι εγώ
δίχως σοφία, μα όλο πρόθεση
θα ήθελα
θα προσπαθούσα
θα ικέτευα τα ίδια μου τα γυμνά χέρια
μέχρι να τα καταφέρω.
Κι αν πάλι αυτό δε γινόταν,
αν αποτύχαινα τελικά,
θα σε παρακαλούσα
να μη με περιφρονήσεις
να μη με διώξεις.
Άσε τα χέρια μου να είναι αγκαλιές σου
από τις πιο σφιχτές
από τις πιο θερμές
από τις πιο τρυφερές
μ' εκείνη την αόρατη κόλλα
που τόσο δυνατά
ενώνει τα κομμάτια
τα χιλιοσκορπισμένα των ανθρώπων
ώσπου νιώθεται επιτέλους
η ακεραιότητα του είναι
έστω σε στιγμές.