Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Ίσως για μένα
Κι όλο ακούω
κι όλο σωπαίνω
ή απαντάω σ' ό,τι ρωτούν
κι αυτές συνέχεια αρρωσταίνουν
ή πότε πότε με φιλούν'
κι όλο ακούω, χωρίς να τραγουδώ.
.........
Ξέρω.
Φτηνοί στίχοι φωλιάζουν
στα σπλάχνα μου κι η ελπίδα
πως κάτι καλό θα μπορούσε
να γεννηθεί στη μήτρα τους σιωπά.
Αλήθεια, θέλω να σας μιλήσω, μα δε μπορώ.
"Νιώθεις μοναξιά; Ε, λοιπόν.....μη λυπάσαι...ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Θα σταθώ σ' αυτό το όμορφο ποίημα σου και θα σου θυμίσω πως πριν από ένα χρόνο, διαβάζοντας κάτι δικό σου που με συγκλόνησε έγραψα αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨυχές και όνειρα
σβήνουν
μέσα στα αποκαΐδια.
Ο ήλιος
σκοτεινός θρηνεί.
Η καταχνιά τ' απομεσήμερου
κι η σιωπή των κυμάτων
σμίγουν
με μαύρους καπνούς.
Ένα δάκρυ κυλά αργά
φτάνει στη καρδιά
αφήνοντας
μια χαρακιά πικρή
και τη κραυγή σου
Στην Ελένη
9 Δεκέμβρη 2008
Δεν ξεχνώ αυτό το ποίημά σας κι αν και το έχω κρατήσει, χαίρομαι που υπάρχει κι εδώ έστω σε σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκινείτε. Ευχαριστώ.
Ίσως για ΄σένα ή και για όλους μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερά όμορφο. Σε θαυμάζω. Μέσα σε τόσες λίγες λέξεις μια σταγόνα αλήθειας.
Φιλιά.