Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Δ.Μ. 7/6/2016

https://www.youtube.com/watch?v=WJuWvMmGr_s

Οι άνθρωποι
όπως κατάλαβα
ζηλεύουμε
τα φτερωτά όντα.
Από τις πιο μικρές φτερούγες
μέχρι τις πελώριες πτέρυγες
των αεροπλάνων.
Την παραμικρή στάλα διαφυγής,
το απειροελάχιστο ίχνος ελευθερίας.
Εσύ,
έχεις φτερά.
Μη προτρέχεις,
δεν τα είδα.
Έκλεισα τα μάτια
και τα ένιωσα.
Αισθάνθηκα τη θέρμη τους
κι ήταν πανέμορφα.
Σαν νυχτερίδα εγώ,
τυφλή,
έστειλα υπερηχητικά κύμματα
κι ήρθαν πίσω
και σε εννόησα.

Έχεις πανέμορφα φτερά.
Μην περικαλύπτεσαι.
Τα έχεις για να σε ανυψώνουν,
για να ξεφεύγεις από μας τους ανθρώπους
και τον κόσμο αυτό που σε πονά.
Ή μήπως μεγάλωσες τοσο πολύ πια
που ο κόσμος σου φαίνεται καλός
κι απλά οι άνθρωποι πληγώνουν;

Ό,τι κι αν είναι.
Μη σκεπάζεσαι με τα φτερά σου,
μήπως και σε προστατέψουν.
Μη τα κάνεις τείχος εμπρός σου
μήπως περάσει άνθρωπος πλαστός.
Θα τα 'χεις ακίνητα
κι ο ίδιος στάσιμο νερό,
πάγος θα γίνεις.
Τα νερά βρωμιζουν,
στερεύουν με το καιρό
κι ο πάγος, λύση δεν είναι.

Έχεις πανέμορφα φτερά άλλωστε.

Μην το ξεχνάς.
Μ' αυτά ανυψώνεσαι.
Με τη δύναμή τους φτάνεις τον ουρανό
και χαίρεσαι το φως τον αστεριών.
Μην υποτιμάς το άγγιγμά τους.
Με το φως που γεύτηκες
ξανακατεβαίνεις στη γη
και πορεύεσαι σ' αυτόν τον κόσμο.
Αυτό το ίδιο φως σκορπάς ολόγυρα
και γίνεσαι αστέρι ανάμεσά μας.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου