Ένα νανούρισμα πικρό τ' ονομά σου...

αέρας που επιπλέει
μεσ' τ' αυτιά μου
και διαλύεται
μόνο όταν πλησιάσουν
οι πρώτες νότες
εκείνης της τόσο γλυκιάς μελωδίας....



Μια ζωγραφιά φτηνού μουσαμά η όψη σου...

ογδοντάρικη ροκιά
ουρλιάζει στο full ο υπολογιστής,
ενώ η τηλεόραση μουγκρίζει
μια ταινία ερωτική της χι
με βογγητά και κινήσεις έντονα ρυθμικές

("Μα δεν την έβαλα εγώ σου λέω!")



Μια γκρίζα χιονούλα η ματιά σου...

κανείς ποτέ δε λογάριαζε
τον άλλο στην οδύνη του
κι αντίς να τη γιατρεύει
στην άγρια μεταμόρφωση της συντελεί

("Μαλάκα, σβήσε τη μουσική σου και βγάλε το σκασμό!")



Ένα κομμάτι σάρκας η καρδούλα σου...

λάμπει ο ουρανός
λάμπει το δωμάτιο
λάμπει η παρτιτούρα
και το χέρι μου αργά αγγίζει
τα πλήκτρα του πένθιμου πιάνου μου
για ν' ακούσω ξανά
έστω τις πρώτες νότες
εκείνης της τόσο γλυκιάς μελωδίας...