Όνειρο ήτανε

Ξύπνησα μ' αναφιλητά
διώχνοντας τα όνειρα
που είχαν τη μορφή σου
και είπα:
Διάλεξε!
Εξαφανίσου προ του τέλους
ή εμφανίσου επιτέλους!
Τσακίσου απο τον ύπνο μου,
χαμογέλα μου στον ξύπνιο μου!

Από δειλία ή από αξιοπρέπεια
δεν επιθυμώ να σε αγγίξω.
Ίσως κι απο φόβο
μήπως περάσεις το άγγιγμά μου
για ταρακούνημα
και χαθείς για πάντα...
Να τολμήσω; Λες;
Δεν μπορώ να στο εκφράσω ευθέως....
Ομορφιά ψυχής και σώματος,
δε μπορώ.
Τι μου φταις
να σου ανακατέψω τους καφέδες σου
αφού κι εγώ ένα είδωλο είδα
μια μορφή έπλασα
από αυτά που διάβαζα
χωρίς να σε δω
ή να σε ακούσω
χωρίς να δω πώς εκφράζεσαι όταν μιλάς
ή όταν συμπεριφέρεσαι.
Φοβάμαι πολύ
πως ότι αγάπησα και πόθησα
περισσότερο απ' όλα
τότε
όπως και τώρα
ήταν μια ασφαλής, γλυκιά,
αγνή φιγούρα,
η μισή ενός τρυφερού πατέρα,
η άλλη μισή ενός φλογερού εραστή
δυό πλευρές
ένα νόμισμα
να χωρά και την κορώνα και τα γράμματα
και την ώριμη πτυχή μου
και την ανώριμη γραμμή
που ακόμη δεν έχω καταφέρει
ν' ανακαλύψω.
Έστω.
Θα διεκδικήσω σιωπηλά
ό,τι πόθησα
 χωρίς να μαγαρίσω τις σκέψεις
ή την ψυχή σου.
Αν τύχει
ή
αν βρω το κουράγιο,
θα το μάθεις πόσο σε αγάπησα
από μακριά.