Μυλαίδη

Μοχθηρή γυναίκα

αγγελικά πλασμένη,

μαύρη είσαι μέγαιρα

αν και λευκοντυμένη

Γλυκόπικρο στόμα

τον πόνο σκορπίζεις,

ολάκερες ψυχές

μα κι ανθρώπους θερίζεις.

Να μη σε καταλάβουν

τον κρίνο σου κρύβεις

κι όποιος τον δει

αυτόνα συνθλίβεις

Στους όμοιους σου δίνεις

πάντα χαρά μεγάλη,

μα με τους άλλους είσαστε

οι Αγγλοι και οι Γάλλοι.

Σπάνια όποιος σε γνώρισε

να μην το μετανιώνει'

ακόμη κι ο Ντελεφέρ

ως τώρα το πληρώνει

Γιατί το κατέχεις πονηρή

τους άντρες να πλανεύεις,

στα ένοχα σου θύματα

να βρεις ότι γυρεύεις.

Αν ήταν άγγελοι σαν εσέ

στη γη να περπατάνε

κι οι πόρνες τον Παράδεισο

δικαίως θα ζητάνε!

Εσύ 'σαι γκρίζα λύκαινα,

μα σαν αρνί χαμογελάς

και θαρρείς πως με την όψη σου

όλους τους ξεγελάς!

Μάθε λοιπόν, Λαίδη μου,

πως όπου κι αν βρεθώ,

όπου το βλέμμα μου κι αν στρέψω

εγώ κάποια μέρα θα σε βρω

και θα σε καταστρέψω!!!

Για τη....Μυλαίδη δεν είπαμε?