Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Το ρόδο του





Ήταν ένα ρόδο ολάνθιστο,

υπέροχο γέννημα της φύσης,

που με την πορφυρή του ομορφιά,

τα απαλά, γλυκοφίλητα πέταλά του

και την ερωτική ευωδιά του

δόξαζε το μεγαλείο της πλάσης.

Αυτό το ρόδο αγκάλιασα κι εγώ

με τα δάχτυλά μου,

το κασμιρένιο άγγιγμα να νιώσω,

τον πόνο που την ψυχή μου κυβερνούσε

για δευτερόλεπτα, έστω, να ξεχάσω.

Μα ανώφελο!

Σ' αυτό το ρόδο κύλησε το δάκρυ μου

για κείνον,

πιο μεγάλο απ' τις δροσοσταλίδες,

πιο μικρό απ' τις σταγόνες τις βροχής.

Σ' αυτό το ίδιο ρόδο έζησε το δάκρυ μου

λίγα λεπτά ευτυχίας,

πρωτού φυσήξει το αεράκι

και το χωρίσει σε χιλιάδες σταγονίτσες,

παίρνοντας μαζί του μερικές,

όπως χώρισε εκείνος σε κομμάτια την καρδιά μου,

παίρνοντας μαζί του μερικά.

Εμπρός, φύσηξε αεράκι, μη σταματάς τώρα,

πήγαινε παντού, σε τόπους μακρινούς

κι όταν τον βρεις

άσε τις σταγονίτσες να του πουν την ιστορία

για ένα δάκρυ που κάποτε γεννήθηκε στα μάτια μου

και πέθανε στο ρόδο που κάποτε μου χάρισε..




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου