Σκοτεινή πριγκίπισσα

Μεσ' την αδειοσύνη και τη μοναξιά

διάβαινα το μονοπάτι της ψυχής σου,

μαύρος ουρανός με κοράκια γι' αστέρια

κι εγώ η λευκοσκέπαστη σελήνη σου.

Σε κάστρα καλιακουδίσια, βορινά

εσένα αναζητούσα, σκοτεινέ ιππότη μου,

μόνος μου φόβος η φυγή σου,μόνη μου ελπίδα τ' όνειρο'

λευκό τριαντάφυλλο στα χείλη σου ν' αφήσω,

το μαύρο με τη σειρά μου στο στήθος να δεχτώ,

στα μάτια σου να φέγγει το πέπλο της ψυχής σου,

γι' αυτά και μόνο άξιζε να 'ρθώ.

Κι αν ποτέ θελήσεις την τιμωρία σου να δώσεις

σ' εμέ, που τ' απαγορευμένα εδάφη σου άγγιξα

το σπαθί απ' το χέρι σου δε θ' αρνηθώ

γυναικεία θρύψαλα έρωτα δε λαβώνει, το ξέρω.

Αντί γι' αυτό, έτοιμη θα μαι πια,

το πικρόμαυρο φιλί σου σα χειλιών χάδι να γευτώ

στο δικό μας το σκοτάδι, το φως να μοιραστούμε

και κάθε λογής χρώμα στον κόσμο ν' απαρνηθούμε.

Ποιός είπε πως ομορφιά μόνο στα χρώματα βρίσκεις;