Ξέσπασμα ζήλιας!

Δε γίνεται, δε θέλω να το πιστέψω, δε μπορεί!


Να ξέρω, πως μ' έναν άλλον είναι κάπου αυτή τη στιγμή!


Πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος που περνάγαμε μαζί


και τι ήταν για τη ζωή μας, μια ανάσα, μια κλωστή;


Στο φως, ποιόν ήλιο του χαρίζει, ποια γήινη δροσιά


και στο σκότος, ποιο πάθος το φλογερό ένστικτο ξυπνά;


Ξέροντας πως η μνήμη της πια δε με τιμά


η καρδιά μου βρυχάται, ο νους ξεψυχά


και με τρελαίνει!



Σε ξεχνάει βλέπεις, αν δεν κατέχεις το μυστικό,

το μυστικό..

Κι εγώ υποφέρω, εκείνη θέλω να 'ρθει εδώ,

να 'ρθει εδώ..



Έτσι είναι, σταγόνα αλήθειας, μιας αλήθειας πικρής!

Που με κάνει να διαγράφω κάθε κωφάλαλο όνειρο τυφλής προσμονής!

Πώς είναι δυνατόν, τέτοιες μοναδικές του παρελθόντος στιγμές

τόσο εύκολα να εξαλείφονται από ξένα χάδια, από ξένες αγκαλιές;

Ποιος είναι αυτός ο άλλος που τη μορφή της τις νύχτες αναζητά

και την ευτυχία μου μαζί της σα φτερόσκονη στον άνεμο σκορπά;

Και η σκέψη τους με κυνηγάει, τις αισθήσεις μου γελάει,

το μυαλό δε χωράει, πως κάποιον άλλο αγαπάει

και μ' αρρωσταίνει!


Μα στο τέλος νικήθηκα, από κείνους ηττήθηκα, καλή μου καρδιά,
καλή μου καρδιά...

Αδύναμος έμεινα, κι έτσι παρέμεινα μόνος ξανά,
μόνος ξανά...




Κι η σιωπή σαν περιστέρι στη ψυχή μου ξαποστάζει πια .