Ενας άντρας στο σεληνόφως

Περασμένα μεσάνυχτα,



Το σκοτάδι έξω πυκνό, παρά τα πολλά φώτα που γεμίζουν τις μεγαλουπόλεις.



Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν αυτά;

Θα υπήρχε κάτι, αυτό το κάτι που θα διέλυε το σκοτάδι;


Μα, ναι. Πάντα υπάρχει έστω και λίγη ελπίδα ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι.

Πάντα βγαίνει έστω και λίγο το φεγγάρι να φωτίσει τις σκοτεινές κρύες νύχτες.

Πάντα φωτίζει το σεληνόφως τους δρόμους, τα πάρκα, τα πεζούλια,

ακόμη και τις καρδιές των ανθρώπων...

θολώνει το μυαλό τους..αγγίζει τα συναισθήματά τους...

θαμπώνει τα μάτια τους..τους γεμίζει μια μαγεία απερίγραπτη...

που μόνο όποιος τη νιώσει, καταλαβαίνει τη δύναμη του σεληνόφωτος...

...όπως την καταλαβαίνει τώρα ένας νεαρός άντρας που κοιτάζει τη σελήνη από την ταράτσα της πολυκατοικίας του, θαμπωμένος από την ομορφιά της και τη γοητεία της....



Κρατάει στα χέρια του ένα ποτήρι ουίσκι..ναι..θα μπορούσε να δει το φεγγάρι από το μπαλκόνι του, όπως έκανε όταν πρωτοείδε αυτό το πανέμορφο θέαμα..

...κι όμως , απ' το μπαλκόνι δεν νιώθεις όπως όταν είσαι στη ταράτσα..νιώθεις το σπίτι να σε πνίγει.βλέπεις όλα αυτά τα συνηθισμένα αντικείμενα.. η μαγεία χάνεται...

μα όχι, στην ταράτσα είναι όλα διαφορετικά..

απλά μην κοιτάξεις κάτω...

μην κοιτάξεις τον κόσμο κάτω...

μην κοιτάξεις ευθεία στο βάθος.

το μόνο που θα δεις είναι πολυκατοικίες, δρόμους, ανθρώπους και οτιδήποτε σου θυμίζει κάτι το γήινο...το φθαρτό....τα προβλήματα του κόσμου...

..κοίτα ψηλά, τον ουρανό.. που σαν τεράστιο μπλε μαντήλι σε τυλίγει...και συ θαμπώνεσαι με τις ασημένιες πούλιες τούτου του μαντηλιού..

Μα πιο πολύ θαμπώνεσαι με το κεντρικό και πανέμορφο σχέδιο μιας τεράστιας, ασημένιας μπάλας ......

Ναι, είναι πανέμορφη η σελήνη......

και όλο αυτό το σύνολο σου δίνει την αίσθηση της απόλυτης αρμονίας και της ευτυχίας.......

ξεχνάς τα προβλήματα σου..τις στενοχώριες σου..

τις καταστροφές που υπέστη ο κόσμος..

...και σκέφτεσαι αυτό το κάτι που υπάρχει πιο πέρα....

το θεϊκό....τον Παράδεισο .....

σκέφτεται ότι εκεί, στον απέραντο ουρανό...

υπάρχει η ευτυχία....η αγάπη.....

...νιώθεις πως θα πετάξεις..νιώθεις το δροσερό αεράκι που φυσάει και τη γαλήνη που σε πλημμυρίζει....

Ο άντρας χαιρετάει το φεγγαράκι...

πίνει μια γουλιά από το ποτό του...

ναι, όλα αυτά τα νιώθει κι ο ίδιος..

μα νιώθει και κάτι παραπάνω..

νιώθει μια ρομανική ατμόσφαιρα να τον τυλίγει και μια θωριά να τον πλησιάζει.ήταν εκείνη....

την έβλεπε τώρα μπροστά του, όπως τη μέρα που τη γνώρισε...

ναι.το φεγγαράκι κατάλαβε ότι όταν το κοίταζε, αυτή σκεφτόταν ο άντρας..

...και να, σαν θαύμα, το φεγγαράκι του έκανε τη χάρη και την έφερε κοντά του..

"Μη φεύγεις, φεγγαράκι..αν είναι να τη σκέφτομαι, μείνε εδώ
για πάντα........."
Και να, εκείνη πλησίαζε..εδώ θα πούμε την αλήθεια..

δεν ήταν ψηλή....ούτε πολύ αδύνατη...

ούτε πολύ όμορφη..ούτε πολύ πρόσχαρη...

μα γι' αυτόν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα του κόσμου..

η πιο χαριτωμένη...η πιο αγαπητή...

...κι αυτό γιατί ήταν εκείνη....

...ήταν εκείνη που αγαπούσε...

Κι αυτός την ένιωθε κοντά του..

τα μάτια της..τα χείλη της...

τα μαλλιά της...το άρωμά της..

ένιωθε ότι της πιάνει το χέρι κι ετοιμαζόταν να πετάξει μαζί της.....

στον απέραντο ουρανό.......

να χαιρετήσουν το φεγγάρι....

να πάνε σ' έναν άλλο κόσμο...μαγικό..

όπου θα ήταν μόνοι ...οι δυο τους...

θα χόρευαν κάτω από τ' αστέρια....

και θα τη φιλούσε γλυκά....

"Μη φεύγεις, φεγγαράκι...αν φύγεις, θα φύγει κι εκείνη..

μη φεύγεις ,φεγγαράκι..δεν την αποχαιρέτησα ακόμη.."

Ο άντρας, ακόμη ζαλισμένος από τις σκέψεις και από το ποτό του σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε το πρώτο φως της αυγής..










Ξημέρωνε.......................







Αφιερωμένο στον Φίλιππο