Για τη γριά Λούκαινα του Παπαδιαμάντη

Καημένη γριά Λούκαινα

και πικροχαροκαμένη

φτωχή απόμεινες, κόρη γριά

της Μοίρας πονεμένη.

Το άκουσα το κλάμα σου,

βαθύ σα μοιρολόι

κι ας μη πατούσα εκεί κοντά

στης δικής σου γης τη χλόη.

Στη γέρικη καμπούρα σου

σηκώνεις τα παθιά σου,

τα βάρη όσα πέρασες

σα χαθήκαν τα παιδιά σου.

Μα το μοιρολόι τ' αληθινό

μεσ' τη ψυχή σου βράζει

και ποτέ κανείς δεν άκουσε

πόσο η καρδιά σπαράζει.

Η Ζωή, όμως, δε σε λυπήθηκε

κι άλλο χτύπημα δίνει,

καθώς η Ακριβούλα σου

στα βράχια τώρα φθίνει.

Τα θολωμένα μάτια σου

νεκρούς δε' φχαριστηθήκαν

και τα ζαρωμένα χέρια σου

εργασία, άθελα σου, βρήκαν.

Μα σε καλό σου, βρε γριά,

όσα κι αν ο χρόνος σου πάρει

μονάχα την επιμονή σου θε

να κάνει πιο μεγάλη.

Η σκέψη σου δε θα κάθεται,

τα χέρια σου δε θα ναι κρεμασμένα,

ωσότου μείνουν τα μάτια πια

για πάντα σφραγισμένα.



Ποίημα για το διήγημα του Α.Παπαδιαμάντη "το μοιρολόι της φώκιας" με θέμα τη γριά Λούκαινα, μια ηλικιωμένη γυναίκα που έχει χάσει αρκετά παιδιά, μαζί και τον άντρα της και ενώ συνεχίζει τη ζωή της βοηθώντας τη μια της κόρη, όσο μπορεί ακόμα, δέχεται ένα ακόμη χτύπημα απο τη Μοίρα, το θάνατο της εγγονής της, της Ακριβούλας. Η περιγραφή των παθών και του μοιρολογίου της γριάς, αλλά και το γεγονός οτι όσο ζει ακόμα, προσπαθεί να είναι χρήσιμη συγκλονίζει και φυσικά μας περνάει το μήνυμα οτι όσες στενοχώριες και καημοί κι αν έρθουν, η ζωή πάντα συνεχίζεται (" εξηκολούθει")


7/10/2008"