Καταιγίδα δακρύων

Tι χειρότερο υπάρχει

απ' το να ξεσπάει διαολοσταλμένη καταιγίδα

μετά από μέρες ανοιξιάτικης λιακάδας;

Τα μακρόστενα σύννεφα σμίγουν νευριασμένα, μαυριδερά

και η πρώτη αστραπή δε διστάζει να μας αγγίξει

και να διασκορπίσει στη γη την ευτυχία μας .

Μα να που βγαίνει η πρώτη σταγονίτσα,

πικρό δάκρυ της σιωπής

και σιγά σιγά θα πολλαπλασιάζεται,

ψιχάλες ολόκληρες θα γενεί,

ωσότου έρθει η μεγάλη καταιγίδα να πνίξει τη θλίψη μου.

Μα δεν ήρθε από το πουθενά,

εγώ μονάχη μου την κάλεσα με τα μάτια μου,

τον πόνο η ψυχή μου για πολύ δεν αντέχει.

Κι έτσι το μικρό, θεριό ανήμερο γίνεται,

η σταγονίτσα μεταλλάσετε σε μπόρα,

η αγκαλιά της γης τραντάζεται

και το καθάριο αλμυρό υγρό

λευκές, βελούδινες πεδιάδες διασχίζει,

ωσότου στην άκρη του γκρεμού στο έδαφος χυθεί.

Μα εσύ δε με καταλαβαίνεις,

απ' την αρχή δεν καταλάβαινες τι σου έλεγα.

Γιατί πόσο ανόητος πρέπει να είσαι,

ώστε αντί στα μάτια να με κοιτάζεις,

έξω από το παράθυρο τον ουρανό ν' αγναντεύεις;