Ω, Έρωτα, ασημόφτερε
που τους ανθρώπους κατακτάς
δεν είσαι ένας αθώος τοξότης,
όχι δεν είσαι, δε με ξεγελάς!
Όποιον τα βέλη σου πληγώνουν
φλογίτσα αφήνουν στην καρδιά,
μα σαν λικνιστός αέρας φυσήξει
φωτιά καταραμένη, λαίλαπα ΄ναι.
Όσοι τα μάτια σου πόθησαν
να δουν, δεν τα κατάφεραν
κι όσοι πάλι σε απέφυγαν
μπροστά τους σε συνάντησαν.
Βλέπεις, γεννήθηκες για μας
κατάρα να μας τυρανάς,
ψυχή ενώνεις και σώματι
τους ανθρώπους μ' ελπίδα.
Άνθρωπο να τρέμει η λάγνη
σου ματιά, ακόμα δε ματείδα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου