Τύψεις για το τίποτα

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου τραβώντας απαλά το πόμολο για να μην ξυπνήσει. Είχα μέρες να τη δω ολομόναχη απ' όταν μπήκε στο νοσοκομείο κι ένιωθα οτι έπρεπε να της μιλήσω ή έστω να τη δω για λίγο' δεν ξέρω γιατί. Έκπληκτος διέκρινα μες το ελάχιστο φως οτι τα μεγάλα πράσινα μάτια της ήταν ανοιχτά και το κορμί της κουλουριασμένο με το πρόσωπο στραμμένο προς το άλλο μισό του διπλού μας κρεβατιού. Με περίμενε

Αφήνοντας την πόρτα μισάνοιχτη, διέσχισα το δωμάτιο μέχρι το άλλο μισό του κρεβατιού που ήταν ελεύθερο. Έπειτα με προσεκτικές κινήσεις ξάπλωσα κοντά στην νέα, αλλά ταλαιπωρημένη γυναίκα. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο φωτισμός, αλλά το δέρμα της ήταν κατάλευκο, τα γλυκά μάτια της φώτιζαν θλιμμένα τα δικά μου και το σωματάκι της ήταν λες πετρωμένο' ένιωθα οτι δίπλα μου ήταν ξαπλωμένη μια νεκρή που αναπολούσε τα χρόνια που πέρασε εν ζωή....

-Δεν κοιμάσαι;της ψυθίρισα.
-Όχι., μου απάντησε στον ίδιο τόνο.
-Γιατί; Σήμερα βγήκες....οι γιατροί είπαν οτι χρειάζεσαι ξεκούραση...πρέπει να προσέχουμε, ναι; ο οργανισμός σου έχει ταλαιπωρηθεί πολύ, μη τον παιδεύεις άλλο....
-Το ξέρω, είπε μ' έναν αναστεναγμό.
- Αυτές τις μέρες δεν πρέπει να καταπιέζεσαι καθόλου και για τίποτα...είδες τι είπαν οι γιατροί...πρέπει να τρως καλά και να κοιμάσαι..ή απλά να ξεκουράζεσαι για ν' ανακτήσεις σύντομα τις δυνάμεις σου....πρέπει να γυρίσεις στους ίδιους ρυθμούς...προσπάθησε να μη το σκέφτεσαι, ναι;
-Πονάω.
-Εεε...έτσι είναι, λίγες μέρες υπομονή. Δε σου δωσε φάρμακα ο γιατρός; Κάνε λίγη υπομονή και θα δεις..θα ξαναβρεις τον εαυτό σου...

Η ματιά της που ως τώρα ξεχείλιζε απο τρυφερότητα και λύπη έγινε άγρια και θυμωμένη με μια δόση αποστροφής. Τα χείλη της για πρώτη φορά συσπάστηκαν σαν να πέρασε μια τρικυμία απο το μυαλό της, σα να ταν οι λέξεις μου μαχαίρια που έσκιζαν τα ηνία του πόνου της. Κι όμως, το ξέσπασμα της τρικυμίας δε φάνηκε ακόμη, η φωνή της δε φλόγισε τ' αυτιά μου, ούτε δάκρυα διέσχισαν την πεδιάδα του προσώπου της... Μόνο με κοίταζε.

-Θέλεις να φύγω μάτια μου;
-Όχι.
-Ό,τι θέλεις εδώ είμαι...μη σηκώνεσαι...θα σου φέρνω εδώ το φαγητό για λίγο...ο γιατρός είπε να περπατάς, αλλά δεν πειράζει..εδώ είμ' εγώ να σε φροντίσω, ναι; Απλά φωναξέ με...Βάλε μια φωνή! Θα σου κάνει καλό...
-Εντάξει, θα σε φωνάξω
-Ωραία.Αα...αύριο θα έρθει απο δω ένας φίλος μου. Είναι ψυχολόγος...Θέλει να σε βοηθήσει.

Το πρόσωπο της γυναίκας χαλάρωσε, αλλά η φωνή της έσταζε μια απερίγραπτη δυσαρέσκεια.

-Εσύ θέλεις να με βοηθήσει, μου είπε.
-Εεε..ναι, εγώ. Πειράζει; Μη μου θυμώνεις όμως, ναι; Για σένα το κάνω...θα σου κάνει καλό...θα του μιλήσεις, θα σε καταλάβει....
-Ναι
-Θα τον δεχτείς λοιπόν αύριο, έτσι;
-Ναι.
-Ωραία, είπα όσο πιο απαλά μπορούσε ν' ακουστεί η ψιθυριστή, αντρική φωνή μου. Μετά της έπιασα απαλά το χέρι και χάιδεψα λίγο τα δάχτυλα. Φαινόταν ήρεμη.
-Σε αφήνω τώρα..ξεκουράσου κι άλλο.Κοιμήσου, θα ξεχαστείς...

Πρωτού αρχίσω να σηκώνομαι όμως, συνειδητοποίησα οτι εκείνη μου έσφιγγε το χέρι. Μια ανησυχία θόλωνε το βλέμμα της.

-Μείνε εδώ...
-Δε μπορώ, γλυκιά μου...πρέπει να πάω μέσα...έχω δουλίτσες.
-Έλα, μείνε μαζί μου. Έλα να κοιμηθούμε.
-Δεν γίνεται, μωρό μου.
-Γιατί; Έλα να κοιμηθούμε μαζί...βράδυ δεν είναι..;Θέλω να κοιμόμαστε μαζί, όπως παλιά..

Τώρα βρήκαν να την πιάσουν οι ερωτισμοί και τα παιδιαρίσματα της!

-Είπα δε γίνεται..καταρχήν δε κάνει να σε αγγίζω...μόλις πριν λίγες μέρες έχασες...απέβαλες τελοσπάντων. Προς το παρόν ας αποφύγουμε τις επαφές.....καλύτερα έτσι.

Το ύφος της ήταν πικραμένο.

-Δεν εννοώ αυτό. Μείνε να κοιμηθούμε αγκαλιά, μόνο να κοιμηθούμε...δε θέλω να μείνω μόνη..

Τα μάτια της έγλειφαν τα χείλη μου με μια γλυκιά αθωότητα. Τώρα δεν ήταν παρά ένα παιδί που ζητούσε τρυφερότητα..ζεστασιά...φροντίδα...

-Καλύτερα όχι, απάντησα με μαλακό ύφος ακόμη. Θα σαι πιο άνετα εδώ μόνη σου, πιο ξεκούραστα...εξάλλου το είχα αποφασίσει απο την πρώτη στιγμή να κοιμάμαι στο σαλόνι. Κοιμήσου. Πάω για δουλίτσα, ναι;

Αυτή τη φορά δε μου απάντησε. Με όση θέληση και δύναμη είχε -πιο πολυ ψυχική παρά σωματική τολμώ να πω- σύρθηκε κοντά στο δικό μου ξαπλωμένο κορμί και με αγκάλιασε με τα χέρια της. Το κεφάλι της ακουμπούσε το στέρνο μου και μπορούσα ν' ακούσω την ήρεμη αναπνοή της καθώς σφάλιζε τα μάτια. Δεν έχασα καιρό. Την έβαλα ξανά στη θέση της στο μαξιλάρι για να ξεκουραστεί....της το αναγνώριζα, είχε περάσει πολλά......







Η Τρίτη που μας πέρασε δεν ήταν και η καλύτερη μέρα...όχι για μένα τουλάχιστον! Όλο το πρωί είχε συννεφιά και ο μαλάκας ήλιος δεν έλεγε να βγει. Όπως πάντα, το πρωί είχα δουλειά και εκείνο το μήνα τύχαινε να έχω κάτι..."meeting" σε ξενοδοχείο δυο φορές την εβδομάδα. Έτσι, όλοι γνώριζαν οτι ήμουν πολύ απασχολημένος με κάτι σπουδαία στελέχη εταιριών και δε μ' ενοχλούσαν ή μ' έπαιρναν τηλέφωνο.

Παρόλ' αυτά, εκείνο το απόγευμα μου τα χάλασε όλα. Εκεί που δε το περίμενα, πήρε τηλέφωνο ο πεθερός μου στο κινητό, πρώτη φορά στη ζωή του! "Η γυναίκα σου δεν είναι καλά! Την πήγανε στο νοσοκομείο! Βιάσου! Ίσως κινδυνεύει" Πού να ξερε ο μπάρμπας οτι εκείνη την ώρα βρισκόμουν σ' ένα κρεβάτι με μια γκόμενα απο κάτω μου και μας διέκοπτε στο τελείωμα;;! Ελεεινό!! Φυσικά, επειδή ήξερα οτι θα έπρεπε να ταν κάτι αρκετά σοβαρό, ντύθηκα γρήγορα και μάζεψα τη γκόμενα που μου θελε ακόμα έρωτες και σαμπάνια.Όταν μάλιστα της πέταξα τα λεφτά στα μούτρα, εκείνη άρχισε τις γκρίνιες και με διαβεβαίωσε οτι δε θα έφευγε αν δε της έδινα ένα πεντάλεπτο ακόμη. Μόλις άρχισε να μου τη δίνει τρομερά, της είπα οτι αν δεν έφευγε σε πέντε λεπτά, αυτή θα πλήρωνε τα έξοδα του δωματίου. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ντυθηκε μπροστά μου μέσα σε δευτερόλεπτα...τελικά τα λεφτά και το νετ τα κάνουν όλα.....





Ήταν πολύ αργά το βράδυ κι αφού η...συζυγος είχε αποκοιμηθεί μόνη της στο κρεβάτι, βρήκα κι εγώ λίγο χρόνο να βγω..Σίγουρα το γνώριζα οτι δεν ήταν σωστό να την αφήσω μόνη, αλλά τι να κάνω...έπρεπε να βγω.Δεν άντεχα άλλο μέσα... Τώρα οδηγούσα στη Συγγρού σα μανιασμένος, αλλά λίγο μ' ένοιαζε' σιγά μη φοβηθώ! Ο πρώτος ή ο τελευταίος ήμουν; Για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, οι αναμνήσεις των τελευταίων ημερών μ' αναστάτωναν τρομερά κι ας μην ήξερα γιατί. Θυμόμουν ακόμη το γιατρό να αναγγέλλει οτι η μόλις τεσσάρων μηνών.... σύζυγος απέβαλε και βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Άσχημη είπε, όχι κρίσιμη. Μόλις την είδα μετά το συμβάν σοκαρίστηκα. Η γλυκιά κι ερωτική σύζυγος είχε χαθεί πλεον και στη θέση της υπήρχε ένα τρομαγμένο κι εξαρτημένο παιδί που έκλαιγε για το παιδί που έχασε.... την ώρα μάλιστα που σε αγκάλιαζε και αναζητούσε τα χέρια σου, ταυτόχρονα σε πρόδιδε και ξέσπαγε πάλι στο δικό της θρήνο.... Θα συνέλθει μου είπαν. Το πιο κουλό είναι οτι ακόμη δε θυμάμαι πως απέβαλε..κάτι είχε πει ο γιατρός...έπεσε απο καπου; καρέκλα; ή με απότομη κίνηση;ή σήκωσε κάτι;Πάντως ήταν μόνη στο σπίτι... Με τι μυαλό, γαμώτο;;! Αλλά δεν έχει σημασία πια.... ετσι κι αλλιώς δε θυμόμουν τίποτα...Δε θα πω οτι έφταιγα ή δεν έφταιγα...Ξέρω οτι πλέον πρέπει να φροντίζω πολύ περισσότερο εκείνο το παιδί που κουβαλήθηκε στο κορμί της γυναίκας που αγαπούσα. Ναι, που αγαπούσα.....Συγγνώμη Φαίη. Τα σκοτεινά σοκάκια που περνάω δεν είναι δικά σου φταίγματα....


-Καλώς τον! Τι γίνεται κύριος;!
-Ας τα σάπια και μπες μέσα.
-Καλά ντε...πώς κάνεις έτσι;;!

Η πόρνη δε δίστασε να μπει στο αμάξι και ν' αρχίσει τα παζαρέματα....

-Πόσα δίνεις;
-Πενήντα.
-Πόσα;;! Τέτοια δίνανε και στα κοριτσάκια στο χωριό σου;
-Πόσα θες;
-Διακοσάρι το λιγότερο! Είμαι καιρό στην πιάτσα! Δεν είμαι όποια κι όποια! Το διακοσάρι και μετά ό,τι θες, παλικάρι...
-Την ώρα;
-Το μισάωρο!
-Πολλά ζητάς.
-Ναι, καλά! Κοίτα αμαξάρα!Χμ...είσαι και κουστουμαρισμένος...πού γύρναγες βρε τέτοια ώρα κι ήρθες απ' τα λημέρια μας;!

Θα τη σκοτώσω! Ορκίζομαι θα τη σκοτώσω!! Καλά, τόσο πολύ μιλάνε οι πουτάνες;;! Νόμιζα οτι αναδεικνύονταν στις πράξεις περισσότερο!!!

-Και τέλοσπάντων γιατί σου ναι πολλά τα διακόσα; Έχεις οικογένεια να θρέψεις;; Σε χτύπησε άγρια η οικονομική κρίση;;

Αααααα...αυτή είχε και θράσος!

-Άντε...στα κάνω εκατόν πενήντα...φαίνεσαι παιδάκι με νευράκια...αλλά είσαι γλυκούλης.

Δεν άντεχα άλλο. Μετά απο λίγη ώρα, σταμάτησα το αυτοκίνητο σ' ένα σκοτεινό κι απομακρυσμένο στενάκι και κοίταξα τη γυναίκα δίπλα μου. Ξανθιά, ξεπλυμένη και σίγουρα πενηντάρα. Αυτό ήταν.

-Ρε παλικάρι, φοράς και βέρα;;! Παντρεμένος ε;;! Τη φορούσες απο κει που ερχόσουν ε;;! Καλέ, όχι, εγώ δεν έχω πρόβλημα, μη τη βγάζεις, ίσα ίσα!! Έχω πολλούς παντρεμένους εγώ! Αλλά όλοι είναι κωλόγεροι...εσύ νιο παιδί, γιατί;;

Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του σακακιού για να βγάλω τα λεφτά. Αυτό έπρεπε να τελειώσει.

-Γυναίκα έχεις έτσι;; Δε σε ικανοποιεί; Ή σε κερατώνει, οπότε δε το θεωρείς τόσο κακό το να την κερατώσεις και συ;;!
-Λοιπόν, θα πάρεις τα διακόσια, άκου με, διακόσια, θα κάνεις αυτά που θα σου πω και θα σκάσεις.

Η πόρνη γράπωσε τα χρήματα αμέσως, χωρίς μιλιά παραπάνω, όσο όμως καθόταν σιωπηλή ένιωθα οτι με παρατηρούσε και τα ερωτηματικά γέμιζαν τα μάτια της. Χα, μου ήταν αδιάφορο! Σιγά σιγά, αρχισα να βγάζω το σακάκι....μετά ξεκούμπωσα το παντελόνι...και πριν αρχίσουμε έβγαλα τη βέρα μου. Συγγνώμη, Φαίη.