Идиот

Όλα γύρω μου έμοιαζαν τόσο κενά, τόσο άδεια, όπως ακριβώς ένιωθα και μέσα μου. Η εξαίσια μυρωδιά μιας πίτσας χόρευε το χορό του Ζαλόγγου γύρω μας και περίμενε υπομονετικά μέχρι να τη βάλουμε στο στόμα μας. Μα εγώ δεν ήθελα, δεν είχε νόημα να φάω. Θα την έβγαζα αμέσως.

-Ωστε εσύ ήσουν τελικά. Εσύ!

Η κοπέλα στην οποία απευθυνόμουν χαζογελούσε δίπλα μου αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια, αλλά για μένα ήταν ακόμη ντυμένη στα κατάλευκα ρούχα που προσφέρε ως προστασία η φιλία.

-Μα, σου είχα μιλήσει τότε..δε θυμάσαι; Σε είχα ρωτήσει πως έπαθες αυτές τις ουλές...αυτές τις χαρακιές στο μισό σου χέρι. Και μου είπες πως στα έκανε μια γάτα!
-Ε, ναι! Μια γάτα ήταν! Μια πολύ μοχθηρή γάτα!
-Έτσι μου είπες! Οτι μια μαύρη γάτα στα κανε αυτά στο χέρι! Όλο αυτό το χάλι με τις γρατζουνιές...Κι εγώ σε πίστεψα! Κανείς άλλος όμως απο την τάξη δε σε πίστεψε! Ούτε καν ο Αντώνης με την Έλενα!
-Κακό του κεφαλιού τους!
-Κάποιοι είπαν οτι οι γρατζουνιές σχημάτιζαν γράμματα...είδαν κι ένα έψιλον, πήγα να την ψαρέψω εγώ.

-Άστο το έψιλον!!
-Τελικά εσύ το έκανες ή όχι;

Η κοπέλα ακόμη δεν απαντούσε, μόνο χαζογέλαγε σαν να είχαμε μόλις πει κάποιο παλιό αστείο της παρέας. Η διπλανή της με τα κατάμαυρα ρούχα και το μεγαλόσωμο κορμί μου έκανε νοήματα με το χέρι. Αυτή ήταν.

-Καλά, τόσο καιρό που σε ρώταγα μου έλεγες οτι το έκανε μια γάτα;! Απο την πρώτη στιγμή που είδα τα τραύματα δε το πίστεψα, αλλά ηρέμησα όταν μου το επιβεβαίωσες εσύ. Και σε ρωτησα και αρκετές φορές! Κανείς άλλος δε σε πίστευε, κανείς! Εγώ σε πίστεψα...και μου πες ψέμματα!

Όσο συνέχιζα αυτό το "φιλικό" κλαψούρισμα, η άλλη αρκούνταν στα ίδια γελάκια. Τα μάτια της ακόμη άφαντα. Η μαυροντυμένη νταρντάνα τώρα μου έδειχνε με το δείκτη της το χαζοχαρούμενο νιάτο. Καμιά άλλη απάντηση. Αυτή ήταν.

-Λέγε, ρε γαμώτη μου! Μόνη σου χαρακώθηκες;!
-Όχι, με παρέα!
-Λέγε σου είπα.
-Ναι, μου απάντησε μεσ' τα ίδια γέλια.

Ένας κόμπος ανέβηκε ευθύς στο λαιμό μου. Ενώ ως τώρα κοιτούσα το λευκό της χέρι με τις επουλομένες χαρακιές και τις φανταζόμουν γεμάτες με αίματα, παράλληλα κάτι άλλο έπαιρνε τη θέση του σ' αυτές, κάτι μαυριδερό και άγριο που ρουφούσε ό,τι μου απέμεινε στην ψυχή, ό,τι άξιο είχα σ' αυτή την ηλικία, ό,τι ιερό είχα πάνω απο μένα...Τι μέθυσο συναίσθημα οδηγεί τον άνθρωπο σε τέτοιες πράξεις; Να χύνει το ίδιο του το αίμα...

-Με τι το έκανες;

Πάλι γέλια κι απο τις δυο κοπελιές μαζί. Τα βλέμματα που αντάλλαζαν ήταν πέρα για πέρα συνομοτικά...τελικά, ποιά η διαφορά ενός καλού φίλου κι ενός κολητού;

-Τι με τι το έκανα; Πώς να το κάνω;!
-Με τι;
-Με ξυραφάκι το κανε ρε...με τι το κάνουν όλοι; μίλησε η άλλη...φίλη μας.
-Μα μου υποσχέθηκες...κι εγώ σε πίστεψα...,ψέλισε το πικραμένο φιλαράκι!
-Ελένη, ηρέμησε. Κι εγώ την πίστεψα στην αρχή, όταν μου πε για τη γάτα. Όλο αυτό το πράγμα αποκλείεται να το κανε μόνη της! Αλλά μετά..θυμήθηκα τις προάλλες που μου είπες οτι έβλεπες γρατζουνιές παντού...ξέρεις τη συζήτησή μας, οτι μάλλον χαρακώνεται. Ε..και την πίεσα και μου τα ξέρασε.

-Εγώ στα είπα αυτά;
-Ναι, εσύ. Μου είπες και να την προσέχουμε...

Το πα...το βλεπα...αλλά είναι που πίστεψα στο λευκό σεντόνι που χωρίζε τα προσωπά μας...πίστεψα...

-Πάντως σε μια συναυλία των cradle of filth έδιναν δωρεάν κάτι ξυραφάκια....είχε γίνει χαμός! Και να φανταστείτε...

Δεν άκουσα παραπάνω. Δεν ήθελα ν' ακούσω τίποτ' άλλο, μιας και δεν ένιωθα τη θέρμη τους να με συντροφεύει πια..Όλα άδεια μέσα κι έξω, πάνω και κάτω..Μόναχα έναν φίλο μου προσπαθούσα να θυμηθώ. Είχε γράψει λέει ένα μυθιστόρημα κάποτε για μένα.



Идиот.Dostoevsky- The idiot