Η Μούσα μας

Πολύτεκνη Μούσα των ανθρώπων
συ που ξεκουράζεις, συ που θεριεύεις
συ που θανατώνεις, συ που ζωντανεύεις
συ που θεική απόλαυση σε θνητούς χαρίζεις.
Μάνα εσύ, μα και παιδί δικό μας
δέξου ακόμη έν' ορφανό στην αγκάλη σου.
Να το ποτίζεις στα κρυφά, να τ' οδηγείς στα ξένα.
Στο λαβύρινθο των λευκών σου
δωματίων περιπλανιέμαι,
χρώματα και ήχους και μουσική διακοσμω μελάνι'
μαύρη στης αυγής το σούρουπο.
Ποιητής δεν ήμουνα, δε θα γενώ ποτέ μου
κι όμως ποίηση η τροφή των εσώψυχών μου
γάζα σε πληγές ολάνοιχτες
και καταφύγιο στων ονείρων φόνους.
Γι' αυτό και μόνο μη μ' αποστρέφεσαι
δέξου με σαν παιδί δικό σου,
όπως τους δέχτηκες Μεγάλους Βασιλιάδες
κι ας είμ' εγώ υπηρέτης στα πόδια τους.
Κράτα με σφιχτά, γερά στο τιμόνι σου
ν' αντέξεις στεναγμούς και λάβα φαρμακερή.
Βάστα με τρυφερά, σα βρέφος νανούρισέ με,
μα σαν έρθ' η ώρα ξύπνα με, ξύπνα με
για το ταξίδι στείλε με μ' ευχές
το μαύρο κι άσπρο δώσε μου
να με φωτίζει σα φάρος στα σκοτάδια
καθώς για σένα βροντοφωνάζω προσευχές.