Λένα

Το όνομά μου είναι Λένα Μουτεσίδου.


Παλιότερα ήμουν πολύ περήφανη που με έλεγαν Ελένη. Ελένη σημαίνει λαμπάδα, η λάμπουσα, αυτή που μοιράζει φως στους γύρω της. Κι αν είχα έστω και μια μικρή φλογίτσα μεσ' την καρδιά μου, ήθελα να τη μοιράζομαι με τους ανθρώπους γύρω μου, με τη γη, με τον ήλιο. Ήταν ένα όνομα για μένα, το όνομά μου. Αργότερα έμαθα ότι παιζόταν να με ονομάσουν Χριστίνα. Μπορεί και Δέσποινα. Δεν έχει σημασία. Τελικά δεν είναι τίποτα παρα ένα όνομα. Ένα συνηθισμένο όνομα. Ελένη.


Πράξη πρώτη:οι δουλειές


Από τότε που έμαθα να συμμαζεύω το σπίτι δεν υποφέρεται. Τα πιάτα, το σκούπισμα, το σφουγγάρισμα, ακόμη και η τοποθέτηση των αντικειμένων στη θέση τους είναι ένα σίχαμα για το σώμα, μια κατάντια απ' την οποία πάσχιζα να ξεφύγω κάθε μέρα. Δυστυχώς, όταν σου επιβάλλουν κάτι, προσπαθείς να κάνεις οτιδήποτε για να το αποφύγεις, ίσως απλά και μόνο από αντίδραση. Δε βαριέσαι. Ό,τι αποφεύγει ο άνθρωπος τον κυνηγά διπλά και τριπλά, λες και η μοίρα του το επιβάλλει, λες και του παίζει ένα παιχνίδι. Και τελικά είτε το θέλει είτε όχι, εκείνος σκύβει το κεφάλι και υπακούει, αλλιώς τον περιμένουν κακοτυχίες και...αναποδιές! Εμένα πάλι με περιμένουν φωνές, απειλές και χαρακτηρισμοί που πληγώνουν. Κι έτσι είτε φταίω, είτε όχι δεν αντέχω τον πόνο, δεν αντέχω να πονάω. Ποτέ δεν πίστευα ότι πως τέτοια μικροπράγματα όπως οι δουλειές συμφιλιώνουν και δένουν οικογένειες όταν το χάδι και ο χρόνος που περνάτε μαζί λείπει. Φταίνε οι δουλειές. Φταίει οι κούραση. Φταίει η κούραση και οι σκοτούρες. Ίσως και να φταίει η μιζέρια ή ότι δε τα βρήκαν μεταξύ τους. Εγώ τους φταίω όμως; Υπομονή. Η τελευταία ντουζίνα πιάτα πλύθηκε Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Σε προκαλώ.



Πράξη δεύτερη: ο καλύτερος φίλος



Έριξα μια ματιά στο σαλόνι. Το μικρό κοίταγε τηλεόραση πάλι και δεν ξεκολλούσε Καλύτερα. Ηρεμία. Οι άλλοι στη δουλειά. Καλύτερα. Ελευθερία. Ο υπολογιστής ανοιχτός. Ευτυχία! Ε΄να αχνό χαμόγελο φάνηκε στο τζάμι του παραθύρου καθώς πλησίαζα το γραφείο. Όλη τη χρονιά εδώ ήμουν. Ούτε σχολεία, ούτε διαβάσματα, ούτε κατευθύνσεις Βλέπεις, όταν δε σε ενδιαφέρουν και δε σε ζεσταίνουν τα καθημερινά και απαραίτητα πράγματα γύρω σου, ή έστω όλα όσα θα έπρεπε να σε ενδιαφέρουν για το μέλλον σου, δεν κάνεις τίποτ' άλλο απ' το ν' απέχεις απ' αυτά και να αφοσιώνεσαι σε άλλα μικρότερα πράγματα για να ξεγελάσεις τη νοημοσύνη σου. Να ξεγελάσεις εσένα. Και τώρα που όλα τελείωσαν, η ξεκούραση και η ξεγνοιασιά φαίνονται και πάλι σαν μια μακρινή όαση που ούτε καν μπορείς να πλησιάσεις. Διακοπές μηδέν. Δουλειές baby sitting και το λίγο διάβασμα που έχεις προγραμματίσει για του χρόνου συντροφεύουν το τελευταίο σου ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Το καλοκαίρι της αθωότητας και του σχολείου. Μα, εσύ μη δέχεσαι τη δικαιολογία μου. Μη δέχεσαι καν εμένα. Ξέρω, ξέρω...δουλειές. Δε γίνεται αλλιώς.


Κοίταξα για λίγο το κινητό πάνω στο γραφείο. Κανένα μήνυμα. Καμιά κλήση. Η Όλγα δίνει εξεταστική τώρα...έτσι κι αλλιώς δε θα μ' έπαιρνε ποτέ μετά από την τελευταία μας κουβέντα...και οι..κολλητές τα ίδια..μετά τον τσακωμό αφήνουν το χρόνο να κυλάει για να γιατρέψει τις πληγές και για να σου αποδείξει γι' άλλη μια φορά το πόσο μόνοι είμαστε. Λέω να μπω στο msn. και λίγο στο...όχι. Είπαμε, δεν αντέχω να πονάω. Κι εκεί ένα ασήμαντο όνομα είμαι. Εξάλλου έφτασε ο πρώτος



-Ti kaneis mwraki mou?
-Kala...mia xara. Esy?
-Ola kala mwro. Moy eleipses ;)
-Kai mena. Alla mallon eixes douleies.
-Nai..kai ti douleies!
-De peirazei..cool.
-Cool? Oxi hot?
-....
-8es na paizoume kai simera?



Δεν έχω την όρεξή σου, φίλε...όχι σήμερα. Όσο κλεινόμουν σε ένα δωμάτιο και είχα μια οθόνη μπροστά μου, είχα όρεξη να κάνω οτιδήποτε, αρκεί να μιλήσω λίγο, να κάνω κάτι άλλο. Βλέπεις..εδώ ο καθένας είναι στο μικρόκοσμό του. Είτε σε κλειδώνουν σ' ένα δωμάτιο γιατί μάλωσες μαζί τους, είτε γιατί πολύ απλά δεν έχουν χρόνο (και φυσικά όρεξη) να ασχοληθούν μαζί σου. Έτσι, από κάποια στιγμή και μετά κλειδώνεσαι μόνος σου από συνήθεια. Λέω να γράψω κάτι τελευταίο και δω..



(συνεχίζεται)