Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Το ευχαριστώ κι η ευχή

(ένα ποίημα...που μόνο ποίημα δεν είναι)





Πολυαγαπημένοι μου,
καλοί μου δάσκαλοι, καθηγητές, συνάνθρωποι.


Ω, ναι! Να στε περήφανοι που...φιλοτιμήθηκα
να γράψω κάτι και για σας!
Αλίμονο!
Σας ευχαριστώ πολύ λοιπόν,
για όσα με διδάξατε,
για όσα... καλά με μάθατε.
Ευχαριστώ για τα "θέλω" και
τα "θέλετε" που με τύφλωναν
μπροστά στη λέξη "θέλουμε".
Ευχαριστώ για τη λογική,
που για σας δέσποζε πιο ψηλά
κι απ' τα ίδια μου τα όνειρα.
Ευχαριστώ για το συμφέρον
που με πίστη είπατε ν' ακολουθώ,
γιατί (λέτε) αυτό είναι το μέλλον ΜΟΥ.
Ευχαριστώ για όλα όσα αφήσατε
πίσω σας, όσα ήρθε η σειρά μου
ν' αποτελειώσω, δε νομίζετε;
Ευχαριστώ για τις μειονεκτικές
κι αδύναμες στιγμές που μου χαρίσατε
κι ας ήμουν ένα παιδί ακόμα.
Σας ευχαριστώ για όλα'
και για ν' αποδείξω κι εγώ την ίδια...αγάπη,
ευχή καλοπροαίρετη δίνω
στο διάολο να πάτε όλοι σας.
Διότι το βασίλειό του είναι
ο δικός σας ...Παράδεισος,
το μόνο μέρος που μπορεί να σας γλιτώσει
απ' τη δική μου κόλαση,
μια κόλαση που εσείς χτίσατε μέσα μου,
στην ίδια κόλαση που θα καήτε
μέχρι το Τέλος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου