Κομμάτια ανούσιων συναισθημάτων

Σιωπή


Βολτάρει ο ψυχρόαιμος αέρας ανάμεσά μας,
μα κι ο ίδιος παγώνει στο άγγιγμα
των ψυχών μας. Μόνο η σιγή έμεινε
να μας ντύνει υπομένοντας καρτερικά
τ' άδειο των δωματίων μας.


Πόνος


Τις γιορτινές τούτες μέρες παγωνιά δε σίμωσε
τ' ακροδάχτυλά μου, πείνα δεν έγδαρε το
στομάχι μου. Ο ίδιος ο Θάνατος μ' απέφυγε.
Κι όμως, το κρύο του σώματός μου κι η πεθυμιά
μιας αγκαλιάς τα σωθικά μου θέριζαν.



Ντροπή


Την ώρα που θρηνεί ο κόσμος κι οι ανάσες
ασθμαίνουν βαστώντας το βαρύ φορτίο
της δυστυχιάς, εγώ μόνη υποφέρω,
στο θόλο του νου χάνομαι
σ' ασημένια νήματα, σε χρώματα ξεπλυμένα.


Μ' ακούς;



Ο κόσμος χάνεται, η γη πεθαίνει,
μα ο ανόητος τους ασήμαντους θησαυρούς
κοιτάζει ψαχουλεύοντας στοργή.
Ποιά θλίψη τα μάτια σου γυαλίζει
κι ομορφιά χαρίζει ταιριαστή;


Φυγή



Κάλλιο καταφύγιο μου να 'ταν
των ανθρώπων σκοτούρες πνιχτές,
παρά μια σκέψη σου να βασανίζει το χαρτί
προσφέροντας ανούσιες τελετές
σ' αυτό που θα 'πρεπε να λέγεται Ζωή.