Ένα mail απο τη Veronica Mars

Μια ιστοριούλα για σένα!


Όπως ήδη γνωρίζεις (αν θυμάσαι δηλαδή γιατί παίζει να το ξέχασες με τα τόσα και τόσα που έχεις στο κεφάλι σου!) έχω μια αδελφή 12 χρόνια μικρότερη μου. Σαν έμπειρο παιδί λοιπόν, θα καταλαβαίνεις πως είμαστε αυτό που λέμε..."καμία σχέση" και αυτό, όχι μόνο λόγω ηλικίας, αλλά και λόγω χαρακτήρα! Η συνεννόηση κουκούτσι! Εμ..βλέπεις...λίγο το πείσμα...λίγο η ζωηράδα...λίγο "θα κάνω αυτό που θέλω εδώ και ΤΩΡΑΑΑΑΑΑ!!!", λίγο η ξεροκεφαλιά μας κάνουν και είμαστε ο ουρανός με τη γη, ο άγγελος και ο διάβολος (φυσικά υποπτεύεσαι ποιός είναι ο άγγελος! Χεχε!)

Που λες, αγαπητέ μου House no.2, έχουμε έναν ξάδελφο, ο οποίος αν και κοντινός, δεν ήταν και πολύ επιθυμητός στη φαμίλια! Κάθε φορά που μας επισκεπτόταν, η sister με τον ακαταμάχητο και εξαίσιο όπως πάντα χαρακτήρα της τον έδιωχνε, τον ξαπόστελνε στην άλλη άκρη του δωματίου, δε του μιλούσε και φυσικά δεν τον άφηνε να τη φιλήσει..Επιπλέον, κάθε φορά που αυτός έφευγε...εκείνη μας έκανε παράπονα τύπου.."Γιατί ήρθε αυτός?! Δεν τον θέλω εδώ!!! Με πειράζει, με ενοχλεί!!" Φυσικά, ο νεαρός δεν της έκανε ποτέ τίποτα, αλλά βλέπεις...εκείνη έβρισκε κάτι στη φάτσα του που την έκανε να σπαρταρά....απλά την ενοχλούσε!!Είδες τι γίνεται όταν "απλά"....δεν πηγαίνεις κάποιον με τίποτα??!!

Μια μέρα όμως που ο τυπάκος είχε έρθει πάλι σπίτι μας (σημειωτέον οτι ήταν στην ηλικία μου) η little sister άρχισε πάλι τις φωνές και τα κλαψουρίσματα!! Μόνο απεργεία πείνας δεν έκανε μπροστά στη mother μπας και τη λυπηθούν και τον διώξουν απο το σπίτι! Μα, φυσικά...μόλις είδε οτι δεν έπιαναν τα δάκρυα, άρχισε τις στριγγλιές και τις..."βαριές κουβέντες"! (Δε χρειάζεται να τις αναφέρω' το θέμα τους είναι μαλακ- και ξέρω πόσο δε μπορείς αυτές τις λέξεις και τα παράγωγά τους!). Επειδή όμως, σε κάποιο σημείο η κατάσταση και οι...χαρακτηρισμοί της πιτσιρίκας μου φάνηκαν υπερβολικοί (ξεπερνούσε το όριο της πλάκας κατα την άποψή μου) έκανα το εξής: Πήγα κοντά στον ξαδελφούλη και αφου του δωσα ένα φιλάκι στο μάγουλο, είπα στη μικρή οτι δεν έπρεπε να μιλάει έτσι γι' αυτό το άτομο, δεν ήταν ωραίο, αυτός δεν της είχε κάνει τίποτα, αρα αυτή φταίει που δεν τον θέλει και φυσικά...οτι ήταν υπερβολική!! (κι ό,τι κατάλαβε, κατάλαβε!)

Κι ενώ πίστευα οτι δεν είχα πει κάτι κακό....το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Μούτρα, φωνές και υπερβολές, πολλές υπερβολές! (μπορεί να πεφτε και κάτω και να κανε οτι τη σφάζει ο προκομένος, ενώ καθόταν ήσυχος ήσυχος στην καρελίτσα του!) Αλλά, εντάξει..αυτό δεν ήταν τίποτα...μόνο τα λόγια της με ξάφνιασαν." Έτσι ε??! Το Μιχάλη θες, ε??! Ε, πήγαινε σ' αυτόν!! Μείνε με αυτόν αφου τον αγαπάς, αφού του δίνεις φιλάκια, τι φιλάς εμένα??! Τι μου μιλάς τώρα??! Όχι σε αυτόν να πας!! Τι κάθεσαι εδώ??! Πήγαινε στο Μιχάλη!! Μι...εεεεεε...Μιχαλιάρικο!! Μη με θες εμένα..Πήγαινε στον καλό σου το Μιχάλη..!!"

Δεν ξέρω..ίσως τούτη τη φορά η μικρή όντως να το παρατράβηξε.Ισως πάλι εγώ να έδειξα μεγαλύτερη ευαισθησία απ' όση έπρεπε σ' αυτό το γελοίο θέμα...όπως και να χει, δεν ήθελα να ξανακούσω αυτά τα λόγια...δεν ήξερα τι ήταν τόσο ενοχλητικό...αλλά όταν ακούς τέτοια λόγια, απλά απογοητεύεσαι απο τον άλλο. Νιώθεις οτι σε διώχνει απο εγωισμό. Και τότε..ίσως..λέω ίσως πληγώνεσαι. Αλλά δεν έχει σημασία σωστά?! Ήταν μόνο τα λόγια ενός μικρού παιδιού...και δεν έχουμε όλοι αυτή την πολυτέλεια για να δικαιολογούμαστε σε παρόμοιες καταστάσεις...


Χαιρετισμούς απο τη Βερόνικα Μαρς!
Το μήνυμα στάλθηκε!
Αποστολή εξετελέσθη!
(Δυστυχώς εις μάτειν)