Πίσω από το μικρό, τετράγωνο παράθυρο
αφουγκράζομαι ψυχές.
Όλες βαράνε φιλικές,
μα πίσω από τ' αλλήθωρο το μάτι τους
όλες κρύβουνε τη νύχτα.
.....
Μα να, τώρα κι άλλη ψυχή μου γδύνεται
σα στάλα φαντάσματος ροδιού
που έχει σπάσει προ πολλού
στο πεζοδρόμιο...
Την άκουσα για πρώτη φορά
να μου μιλά με γράμματα και βήματα μπλαβιά
και τότε, πιστέψτε με, την ένιωσα
ακούμπησα τις λύπες της στις νότες των αυτιών μου'
και από τότε ήθελα απλά να ξανακούσω
για να πατάω πάνω της τις νότες της ψυχής μου,
μα δε νομίζω να μ' άκουσε ποτέ να τραγουδώ...
"ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΑ Σ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ! "
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μέσα από τους στίχους σου, μέσα από τα λόγια σου που με άγγιζαν είχα γράψει κάτι ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖούμε στον αστερισμό
της παρακμής
τα φεγγάρια ψεύτικα
αντιφεγγίζουν
σε παγωμένα βλέμματα
κι ανίερους κανόνες.
Ο ήλιος δεν ζεσταίνει
την ανάσα των δέντρων
μονάχα κρύβεται
πίσω από μαύρους καπνούς
και λόγια υποκρισίας.
Το σκοτάδι
κρύβει το χαμόγελο
χαράζει μια χαρακιά βαθιά
στα μικρά όνειρα μας
και μέσα σε αδιέξοδες διαδρομές
αναζητούμε το φως της ανατολής
ή έστω το φως μιας φλόγας
από ένα κερί.
Τα δυό αυτά ποιήματα είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη συλλογή που έχω υπό έκδοση και είναι αφιερωμένα σε σένα.
Θέλω να σου ξαναπώ ένα. Γράφε, γράφε, γράφε.
Έχεις πολλά και σημαντικά να δώσεις. Είμαι σίγουρος.
Σας ευχαριστώ πολύ και για την αφιέρωση, αλλά και για την... ψήφο εμπιστοσύνης. Δυστυχώς έχω σταματήσει να γράφω. Χαίρομαι παρόλα αυτά γιατί υπάρχουν άνθρωποι σαν εσάς που δίνουν πολλά περισσότερα απ' όσα θα μπορούσα να δώσω εγώ.
ΔιαγραφήΝα στε καλά.